Memories in Diaspora # 316

 روزنگاری های دیاسپورا Memories in Diaspora # 316
“این خانه یک شعر است”
زن وارد خانه که شد، گفت: “خانه تمیز است. دیوارهایش سفید و لخت و عورند. بدون خرت و پرت هایی که به منظور خودنمایی بر چند میخ مخرب و ویرانگر آویزان شده باشند. لختی این دیوار از عریانی مجسمه بوسه رودن زیباتر است. مثل اینکه این خانه باید اسمی داشته باشد شاید هم عنوانی مثل: “این خانه یک شعر است”… چون مثل یک شعر خالص است.